เราทั้งหมดควรจะเริ่มใช้ชีวิตให้เป็น ความกลัว เป็นความโง่เขลา พอๆกับความโศกเศร้าที่เรามี อย่ารอจนร่างพัง ใจผุ แล้วเสียใจ รีบหาแรงบันดาล แล้วทำตามใจฝัน ในวันที่ร่างกายยังแข็งแรง
จำได้ว่าเพื่อนสาวที่เคยสนิทกันเธอโทรมาวันนึงแล้วบอกว่าสัญญากับฉันได้ไหมว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ตอนเราแก่ ฉันถามว่าทำไมเหรอ เธอว่าเราคงจะยุ่งอยูกับการเลี้ยงลูก อีกสักสิบยี่สิบปี แล้วจากนั้นเราจะไปท่องเที่ยวด้วยกัน โอ้ โอ้ว เพื่อนรัก ถึงตอนนั้นฉันคงเที่ยวทุกทีจนพรุน แล้วคงถึงเวลาที่ฉันจะ อยู่บ้าน นั่งสมาธิ เขียนหนังสือ ของฉันไป เพราะตอนที่เธอว่าเข่าขา และร่างกายคงไม่ไหวแล้ว ฉันคงเดินขึ้นเขาที่เนปาลไม่ไหวแล้ว อย่ารอวันที่คุณแก่ เพื่อหาความสุขนะคะ
ลองเปลี่ยนความคิดแบบเดิมๆ จากที่คุณเคยมตื่นเช้า ทำงาน มีชีวิแบบซังกะตาย ไม่มีเป้าหมาย แล้วกลับบ้านวนเวียนไปมาหลายปี กับความรู้สึกเบื่อๆ ทรงๆ ไม่ถึงกับทรุด มาฟังคอร์ส KEYS to SUPER U อ่านรายละเอียดที่นี่ หรือ review คนฟังครั้งก่อน
Share this Post
