ลั้นลา อยุธยา ขอสารภาพว่าทริปนี้เกิดขึ้นเพราะแอบหมดพลัง ทั้งๆที่ทุกวันในเกือบหกปีที่ผ่านมาเชียร์อัพตัวเองและคนรอบข้างตลอด จิตตกเพราะคิดเผื่อสังคม เผื่อคนรอบข้าง เป็นห่วงใครต่อใครเยอะไปหมด แอบผิดหวังกับระบบการศึกษาไทยที่ทำให้ประเทศเราไม่ก้าวหน้า เบื่อที่คนทั่วไปไม่สนใจส่วนรวม นึกจะจอดรถขวางทางก็จะทำ ทิ้งขยะเละเต็มถนน หรือตะโกนกันโหวกเหวกเสียงดังเวลาอยู่ในที่สาธารณะ เพราะคิดว่าตัวเองสำคัญเหลือเกิน มารยาทไม่มี น้ำใจแห้งเหือด แอบเบื่อกับทัศนคติของคนส่วนใหญ่ที่ถ้าไม่ขาวก็ดำไปเลย ในเรื่องหนึ่งเรื่องจะมีคนแสดงความเห็นแบบแย่สุดๆ แอบเบื่อดูแชร์แบบน่ากลัว ฆาตกรรมค่าหมาข่มขืนคน ข่มขืนเด็ก ผ่ามนุษย์ และอีกมากมาย คุณรู้ไหมยิ่งเราแชร์บ่อเท่าไหร่เรื่องแบบนี้จะเป็นความเคยชินและคุณกำลังจุดประกายให้คนหัวรุนแรงอีกหลายคนให้ทำตาม ทั้งๆที่คุณแชร์เพราะเจ็บปวด เหมือนที่ใครว่าครั้งนึงที่ภาคใต้ ตอนได้ยินเสียงระเบิดทุกคนขวัญผวา แต่สิบปีผ่านไปวันไหนไม่มีระเบิดมันเป็นเรื่องแปลก พอมีเสียงระเบิดบอมมา เฮ้อโล่งอก ถ้าคุณแชร์แบบนี้ทุกวัน อีกหน่อยมันจะเป็นเรื่องธรรมดา แล้วเรื่องอะไรอีกที่นอย มีเรื่องคนสมัยนี้ได้อะไรมาง่ายๆแบบไม่อยากลงแรง ไม่สนใจทำส่วนของตัวเองให้ดี อย่างเรื่องเล็ก ถ้าคุณไปนวดเขาจะนวดไปงั้นๆแต่ตอนจบอยากได้ทิปงามๆ และถ้าคุณไม่ให้คุณกลายเป็นนางมาร คนสมัยนี้โฟกัสแต่เรื่องเปลือกๆจนชีวิตกลวงๆ เคยนัดเจอคนหลายกลุ่ม สิ่งที่เราทำคือถ่ายรูป และก้มหน้าโพสท์ อืมเราคิดถึงกันไหม เราควรจะคุยกันไหม ควรจับมือกันแล้วมองตากันไหมและบอกว่าไหนเล่ามาสิชีวิตเธอเป็นอย่างไร แล้วต่างคนก็ต่างแยกกันกลับบ้านแบบเบาๆ แบบเหงาๆและไม่เติมเต็ม บางคู่ก็อยู่กันไปแบบงั้นๆสามีนั่งคุยไลน์ทุกวัน ส่วนภรรยาก็ดทรหาเพื่อนบ่นทุกเรื่อง แล้วสังคมก็กลวงเพราะสถาบันที่สำคัญมันเบาเหลือเกิน พ่อแม่พี่น้องหลายครอบครัวก็เป็นแค่คนที่คอยทำความช้ำใจให้ ดิฉันแอบปวดใจเมื่อมีใครบางคนบ่น ชีวิตหนูคงจะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีแม่คอยบอกว่าหนูไม่เอาไหนแค่ไหน หรืออีกคนบอกว่า พี่ปูคะ การมีน้องสาวของหนูเป็นความเจ็บปวดที่สุดที่เคยมีในชีวิต และอีกมากมาย ดิฉันเองก็เคยมีโมเมนท์เจ็บปวดบ้างประปรายที่มาจากคนใกล้ตัวสุดท้ายดิฉันต้องไปอยุธยา ทำไมต้องอยุธยาเพราะมันใกล้ เพราะมันยังมีสิ่งงดงามให้รู้สึก ให้สัมผัส มีวัตถุให้เห็นรากของเรา รีบไปวัดนึงที่ไม่เคยแวะมานาน ก็จตตกอีกที่เห็นแต่ป้ายพลาสติกแปะเต็มวัด วางระเกะระกะจนความงดงามหายไป เพื่อนฉันบอกว่าฉันเยอะ คิดให้น้อยนิดกก็ได้ ดิฉันแอบเถียงจะให้น้อยไปถึงไหนทุกวันนี้แทบไม่มีใครคิดอะไรอยุ๋แล้ว แต่ในที่สุดอนเย็นวันนั้น ดิฉันนั่งมองพระอาทิตย์ตกที่นี่(ตามรูป) และณ.จุดนั้นดิฉันได้คิด จริงๆแล้วชีวิตมันช่างสวยงาม มันขึ้นอยู่กับมุมมองของเราอย่างที่ฉันพร่ำบอกใครๆนั่นแหล่ะ และถึงจะมีเรื่องไม่ดีมากมายรอบตัว แต่มันก็มีซอกหลืบเล็กๆให้เราทุกคนได้หลบภัย เมื่อวานนี้ฉันฉลาด เพราะฉันอยากเปลี่ยนโลกใบนี้ แต่วันนี้ฉันอัจฉริยะเพราะฉันอยากจะเปลี่ยนตัวเอง วันนี้ดิฉันรู้สึกเลยว่ามีปีกเล็กๆแบบนี้พยุงฉันให้สูงขึ้นและมองพระอาทิตย์ตกอย่างอิ่มใจ เอาหล่ะความทุกข์ในใจจบลงแล้ว และฉันจะเริ่มต้นใหม่แบบมั่นคงดั่งเดิม FOcus ชีวิตของดิฉัน เริ่มกลับมาท่องเที่ยว ทำชีวิตสุขสันต์ดูแลตัวเองและส่วนเล็กๆของฉัน เรื่องของคนอื่นใตครอื่นคือเรื่องของเขา และฉันไม่มีวันจะเปลี่ยนโลกใบนี้ได้ แต่ดิฉันเปลี่ยนโลกเล็กใบนี้ได้ จากนี้ไปคุณคงได้เห็นรูปสวยๆบ่อยขึ้น ได้เห็นชีวิตงามๆแบบธรรมชาติของฉันบ่อยขึ้น ชีวิตที่ไม่ติดยึดอะไร ชีวิตที่ไม่กลวงโบ๋ ชีวิตที่เติมเต็มหัวใจของตนเอง จงรักตัวเองให้มากพอคะ
สนใจสร้างปีกเล็กๆ พยุงตัวเองไหมคะ สมัครด่วนคะ คอร์ส F.L.Y
Share this Post
